Op het Godslam rust mijn ziele, Op het Godslam rust mijn ziele

vol bewond’ring bidt zij aan;

alle, alle mijne zonden

heeft zijn zoenbloed weggedaan.

Zalig rustoord,

zoete vrede

vult mijn hart en blijft het bij.

Hij, in wie God zelf kan rusten,

is het rustpunt ook voor mij.

Ruste vond hier mijn geweten;

want zijn bloed

o heilfontein

heeft van alle mijne zonden

mij gewassen blank en rein.

Met de vrede Gods in ’t harte

ga ik hier door smart en strijd;

eeuw’ge rust vind ik daarboven

in des Godslams heerlijkheid.

Daar zal Hem mijn oog aanschouwen,

Hem, wiens liefde mij verkwikt,

Hem, wiens trouw mij hier geleidde,

wiens gena mij heil beschikt.

Daar bezingen zijne liefde

duurgekochten door zijn bloed;

daar is Sions zaal’ge ruste,

’t eind’loos loflied, ’t eeuwig goed.