Nader, mijn God, bij U, Nader, mijn God bij U

Zij steeds mijn beê;

Zij al het pad soms ruw, gaat maar Gij meê,

Dan kent mijn ziele rust;

Mij van Uw trouw bewust,

Wacht ik aan blijder kust

Uw sabbatsrust.


Al zie ik ’t licht verdoofd

Haast voor mijn schreên,

En wacht tot rust mijn hoofd Straks slechts een steen;

Als maar mij in mijn droom Uw licht mij tegenstroom’,

Wat dan mij overkoom’, ’k Zwerf niet alleen.


Wanneer voor mijn gezicht

De ladder rijst,

Die naar U, bron van licht, Mijn ziele wijst,

’k Zie dan in ’t bangs gevaar

Uw heil’ge eng’lenschaar,

Die U, Alzegenaar, Als dienaars prijst.


Door U gesteund en sterk

Ontwaak ik niet,

Of, Heer in ’t worstelperk

Looft U mijn lied.

Hoe dor mijn pad soms schijn’,

Hoe vol van angst en pijn,

’t Zal mij een Bethel zijn,

Dat hulde U biedt.


En wenkt Uw eng’lenstoet

Eens opwaarts mij,

In ’s hemels zonnegloed,

Verjongd en vrij;

’k Juich dan op hooger toon

Bij ’t naad’ren van uw troon,

“’k Ben eeuwig nu Uw Zoon En U nabij!”