O hoofd, bedekt met wonden, O hoofd, bedekt met wonden

belaan met smart en hoon,

o hoofd, ten spot ombonden

met ene doornenkroon,

eertijds gekroond met stralen

van meer dan aardse gloed,

waarlangs nu drupp'len dalen:

‘k breng zeeg'nend U mijn groet!

Van al de last dier plagen,

met goddelijk geduld,

o Heer, door U gedragen,

heb ik, heb ik de schuld!

Och, zie, hoe 'k voor uw ogen

hier als een zondaar sta,

en schenk vol mededogen,

m’ een blik van uw gena!

Wat stof tot zielsverblijden,

hoe zalig is 't en goed,

dat 'k in uw bitter lijden

mijn redding vinden moet!

O, mocht ik U, mijn Leven,

daar 'k bij uw kruishout kniel,

mij zelf ten offer geven:

wat winste deed mijn ziel!

U zij de dank mijns harten,

U, Jezus, dierb're vriend,

voor 't dragen van die smarten,

alleen door mij verdiend!

Och, blijv', wat troost ik derve,

de hoop op U mij bij,

opdat, wanneer ik sterve,

in U mijn einde zij!

Als 'k eens van d' aarde scheide,

och, wijk dan niet van mij!

Als ik de doodssnik beide

och, sta dan aan mijn zij’!

En wordt mijn strijd het bangste,

laat dan in angst en pijn

uw doorgeworsteld' angste

mij tot vertroosting zijn!

schenk laaf'nis in mijn nood!

Wijs m' in mijn laatste stonde

op uw verzoeningsdood!

‘k Houd dan in stervenssmarte

de blik naar 't kruis gericht,

en klem dat vast aan 't harte:

zo valt het sterven licht!